ZACHAR

Prezentujemy dziś twórczość poetycką Zachara - mieszkańca Domu Pomocy Społecznej przy ulicy Paradnej w Łodzi. "Zachar" to jedynie pseudonim autora, a fragmenty jego twórczości przekazał nasz współpracownik z Działu Terapii Zajęciowej łódzkiej placówki. To pierwszy przykład twórczości na stronach DPS Forum, ale chyba właśnie po to (także) istniejemy. Za nadesłane materiały bardzo dziękujemy...

Warto

Warto coś stworzyć
Trzeba zostawić coś po sobie
Zanim cię zasypią w ciemnym grobie
Przeminąć bez echa
To nie uciecha
Chociaż wielka sława
To pusta zabawa
Stajesz przed lustrem
Widzisz swe odbicie
I pojmiesz
Straciłeś swe życie

Moja Oleńka

Zawsze kochana zawsze maleńka
Taka rozpieszczona
Taka nerwów pełna
Przykre słowa mi mówi
Często jest podła i zła
Ale to moja Ola
Dałbym jej buty
Ale Oleńka jest moja
Tylko Taty

Moja stara Matka

Pochylam się pod czasu ciężarem
Jestem ojcem, dziadkiem będę
Żyję na świecie pół wieku
Czy Ty zrozumiesz, człowieku ?
Że mały jestem mam wciąż trzy latka
A przed oczami ze łzami stoi moja stara Matka
Stoi, odejść się boi
Nagle Pan Bóg wzywa i duch się odzywa
I ten straszny bat
Wracaj na tamten świat

Nowy dzień wstaje
Pan Bóg życie daje
Te same smutki
Te same dole
Ty na górze, Panie Boże
Ja na dole

Dla Moniki

Niby Cię poznałem
Niby pokochałem
Wybrałem na całe życie
Śpiewam Tobie hymny
Tęsknię we dnie i w nocy
A jednak obcą mi jesteś
To zagadka, nie pojmiesz tego
Jesteś zbyt ładna i młoda
Jesteś niewinna i trochę dziecinna
Czas płynie, ta noc przeminie
Będę starszy, brzydszy będę
A Ty rozkwitniesz jak róża
Widzę już błękit na niebie
A przed chwilą była burza